Vurige Zwaarden Demo: Een Gesmeed RPG Juweel Wacht op Verfijning

Vurige Zwaarden Demo Uitsplitsing

Een Verrassend Memorabel Ambacht

Heb je ooit een plan laten varen waar je vast van overtuigd was, om te ontdekken dat het de juiste keuze was? Voor iemand die zo spontaan is als ik, is dat gewoon een dag als alle andere—hoewel het deel van de “juiste keuze” niet altijd gegarandeerd is. Deze keer wierp het zijn vruchten af. Mijn eerste kennismaking met Vurige Zwaarden deed me bijna besluiten het volledig af te schrijven, maar het overslaan zou hebben betekend dat ik een single-player RPG miste die me verraste met zijn diepgang en charme. Wat begon als een teleurstellende demo, veranderde in een onderscheidende ervaring die het genre hard nodig heeft.

Ja, ik ben enthousiast over een demo—maar blijf bij me, en ik zal je laten zien hoe ik van sceptisch naar gretig voor de volledige release ging. Laten we de smidse aansteken en duiken in deze recensie!

Geen Uitverkoren Helden—Alleen een Bekwame Smid

De opening van de demo is, eerlijk gezegd, het zwakste punt. Ik zou het graag mooier voorstellen—vooral omdat ik het spel uiteindelijk erg waardeerde—maar de introductie voelt rauw en ongepolijst. Beginnen met een valse noot is niet ideaal.

Het verhaal begint met Aran de Lira, een smid die werkt in een bos, onderbroken door een verre kreet om hulp. Gewapend met een ijzeren bijl rent hij om een jonge Leerling te redden, hoewel de Abt die met hen reist het niet haalt. Aran begeleidt de overlevende naar veiligheid, en… dat is de omvang van de opening.

Het voelt abrupt, en ik laat niets weg. Er is geen grootse cinematische scène, slechts een korte inleidende shot en vervagende tekst. Het is een demo, dus enige ruwheid is te verwachten, maar zelfs The First Berserker: Khazan verweefde dialoog en cutscenes in zijn tutorial. Hier word je met minimale begeleiding in het spel geworpen.

De gevechtstutorial volgt, en ik verwachtte iets eenvoudigs, misschien geïnspireerd door Dark Souls met simpele lichte en zware aanvallen. In plaats daarvan kiest Vurige Zwaarden voor een directioneel gevechtssysteem zoals For Honor, met bovenhandse, lichaams- of zijwaartse slagen, elk met een zware variant door de knop ingedrukt te houden.

In eerste instantie was ik niet overtuigd. Net als bij For Honor voelde het onhandig en overdreven complex. Omdat vijanden niet directioneel blokkeren, leek het systeem meer stilistisch dan essentieel. Maar naarmate het spel vorderde, veranderde mijn perspectief.

Na de tutorial introduceert het spel schadetypen—stomp, prikkend en snijdend—elk met een unieke interactie met vijandelijke bepantsering. Sommige vijanden zijn bestand tegen bepaalde wapens, terwijl andere immuun zijn, maar een slim kleurgecodeerd richtsysteem helpt je. Het wisselen van wapens wordt cruciaal voor strategie en overleving naarmate de vijandelijke variëteit toeneemt.

Met robuuste paradeer-, blok- en ontwijkmechanismen evolueert het gevecht naar iets verfrissend boeiends. Het draait niet om flitsende bewegingen, maar om de bevredigende synergie van eenvoudige systemen. Het is ook gegrond—onbeschermde vijanden incasseren elke schade, maliënkolders weerstaan snijden en prikken, en plaatgepantserde vijanden vallen alleen door stompe kracht. Dikhuidige beesten zoals trollen lachen om stompe aanvallen. Als liefhebber van middeleeuwse wapens waardeerde ik dit realisme.

Pas basiskennis van middeleeuwse bepantsering toe, en je zult uitblinken. Dit is geen generieke fantasietitel—het is een doordachte draai. En het wapensmeden? Dat is waar Vurige Zwaarden echt schittert.

Smeed Je Arsenaal, Geen Buitdrops

Het wapensmeedsysteem van Vurige Zwaarden lijkt niet op de beestenjacht-uitrustingsslijtage van Monster Hunter. In plaats daarvan verzamel je realistische materialen om gedetailleerde, authentieke mêlee-wapens te smeden—enkele van de meest levensechte die ik in games heb gezien.

Echt smeden is te complex voor directe gameplay, maar Vurige Zwaarden komt opmerkelijk dichtbij.

Het begint bij de goddelijke smidse, je hub die halverwege de tutorial wordt geïntroduceerd. Voordat je smeedt, ontwerp je je wapen. Neem een speer: de meeste spellen vragen om materialen en leveren een kant-en-klaar product. Hier selecteer je de vorm van de speerpunt, de doorsnede, de lengte van de schacht en de materialen voor elk onderdeel. Een zwaard smeden? Je kiest ook de kruisbeschermer, de pommel en de materialen, en mengt zelfs aangepaste legeringen voor precieze prestatietweaks.

Deze keuzes zijn niet cosmetisch—ze vormen de statistieken en gevechtseffectiviteit van je wapen, waardoor je gereedschappen kunt afstemmen op je stijl en vijanden.

Het smeedminigame begint echter ruw. Het is verwarrend, slecht uitgelegd en leunt op trial-and-error. Je gebruikt schuifregelaars om verhit metaal te vormen, met als doel een specifieke vorm—breed voor hamerkoppen, puntig voor speerpunten. De hoek en kracht van elke slag verschuift de schuifregelaars. Een misrekening, en je verpest het wapen; slaag je, en de kwaliteit stijgt. Het is in het begin frustrerend, maar lonend zodra je het beheerst, met sjablonen die je beste ontwerpen opslaan.

Naast het smeden blijven de unieke mechanismen van het spel grenzen verleggen, waardoor het opvalt in de RPG-ruimte.

Blauwdrukken, Wapencontrolepunten en Altaren

Zonder traditionele buit komen “beloningen” in de vorm van blauwdrukken, materialen en onderdelen om te smeden. Vurige Zwaarden behandelt dit op een creatieve manier.

Het verslaan van voldoende vijanden van een bepaald type ontgrendelt hun wapen om te smeden—voetsoldaten leveren zwaarden op, kapiteins geven oorlogshamers, en sluipmoordenaars bieden dubbele messen. Dit hitlist-systeem past goed bij respawnende vijanden, gekoppeld aan rusten bij je aambeeld, een Dark Souls-achtige controlepost.

Het aambeeld is je herstartpunt, reparatiestation en toegang tot de smidse—centraal in alles. Wapenaltaren, houten sculpturen van krijgers, ontgrendelen nieuwe componenten zoals mesvormen als je het bijpassende wapen gebruikt. Het beloont experimenteren.

In plaats van valuta verlies je bij overlijden je uitgeruste wapen, dat je moet terughalen of riskeert permanent verlies. Geen wapens meer, en je bent terug bij de smidse. Deze cyclus—smeden, vechten, vallen, herhalen—is intuïtief maar innovatief.

Hoewel ik dol ben op deze cyclus, tonen sommige elementen de ruwe randen van de demo.

Zwakke Stemacteerprestaties en Dun Wereldopbouw

Niet elke tekortkoming verbetert tijdens de 3 uur durende demo. De stemacteerprestaties zijn consequent zwak—schokkerige opnamekwaliteit, gedempte regels en onconvincerende levering, vooral voor de leerling van de Abt.

De wereldopbouw hapert ook, met zware expositie maar geen betekenisvolle uitbetaling. Het verhaal voelt onsamenhangend, en hoewel het een demo is, is het gebrek aan narratieve opvolging zorgwekkend. Zonder verbetering kan het het volledige spel naar beneden halen.

Een Langzame Brand, Geen Snelle Vonk

De demo van Vurige Zwaarden is niet gebouwd voor directe aantrekkingskracht—het is een ruw concept dat door geduld wordt gesmeed tot iets veelbelovends. Net als het vormen van metaal kost het tijd om zijn potentieel te onthullen.

De demo combineert innovatieve mechanismen met ongelijke uitvoering, met ruimte voor groei. Het is niet volledig gepolijst, maar de basis voor een opvallende RPG is duidelijk. Het zal misschien niet de schijnwerpers stelen in 2025, maar het is een titel die het waard is om in de gaten te houden.

Game8 Recensies